Θρησκευτική και Επιστημονική αντίληψη της ζωής

Θρησκευτική και Επιστημονική αντίληψη της ζωής


Οι θρησκείες ως εκφραστές θεών και διαβόλων, οι μάγοι και άλλοι τσαρλατάνοι, κινούμενοι νοητικά στο χώρο της μεταφυσικής ,του μυστήριου, του ανεξήγητου, του μεταφυσικού λαβυρίνθου, έπαιξαν και δυστυχώς παίζουν ακόμα σημαντικό, ιστορικό ρόλο στη διαμόρφωση «αντίληψης» του ατόμου και της κοινωνίας, για τη ζωή και του σύμπαν.

Όλοι αυτοί οι εκφραστές τους , προκειμένου να έχουν αντικείμενο επιβίωσης και εξουσίας στους πολλούς αφελείς και απαίδευτους υπηκόους, απλούστευσαν τις «απαντήσεις»τους περί δημιουργίας της ζωής και του σύμπαντος με παραμύθια που ταιριάζουν μόνο σε πρωτόγονους. Παραμύθια που επεβλήθησαν με τον φόβο του Θεού τιμωρού η του Διαβόλου, έγιναν εύκολα η δύσκολα αποδεκτά από τους αμαθείς, με τελικό αποτέλεσμα την τυφλή πίστη που δεν προτρέπει προς την γνώση και αυτοπεποίθηση του ατόμου μέσω αυτής ,αλλά αντίθετα στην μοιρολατρία, στην υποταγή της «Θεϊκής , Σατανικής η Μαγικής θέλησης» και φυσικά σ’ όλους εκείνους που αυτοχαρακτηρίζονται εκφραστές τους.

Ο φιλοσοφικός στοχασμός, στην αντίληψη της πλειοψηφίας των ανθρώπων, αποτελεί στοιχείο πολυτέλειας των αργόσχολων κουλτουριάρηδων η χειρότερα ακόμα γι αυτούς που στοχάζονται, να δέχονται τη ρετσινιά των «ψώνιων» γραφικών..... η «τρελό – επιστημόνων». Στον βαθμό και σε συνάρτηση πάντα του επιπέδου παιδείας και «καλλιέργειας» των, έχουν δίκιο….

Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι χωρίς αυτούς η ανθρωπότητα θα είχε μείνει στάσιμη πολιτιστικά, τεχνολογικά κλπ. Όλοι όσοι ασχολήθηκαν, απ’ την αρχή της ιστορίας μέχρι σήμερα, στην αναζήτηση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων, σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό, είχαν λύσει προβλήματα επιβίωσης με τον ένα η άλλο τρόπο. Μπορούσαν και διέθεταν χρόνο, θέληση για μάθηση και προβληματισμό για κάθε είδους αναζήτηση , είτε μέσω παρατήρησης μελέτης και ανάλυσης των φαινομένων, είτε τέλος μέσω των μεταφυσικών αναζητήσεων.



Η καθημερινότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια χρόνου αλλά και διάθεσης στον μέσο άνθρωπο, να καταπιαστεί με τέτοια ζητήματα. Άλλωστε σε παγκόσμιο επίπεδο, η παιδεία ελεύθερης σκέψης και έκφρασης ακόμα και στις μέρες μας, αποτελεί ζητούμενο και είναι καθεστώς για λίγους έως ελάχιστους στο σύνολο των ανθρώπων. Η ιστορία της ανθρωπότητας για τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια όπως εξελίχθηκε, δεν επέτρεψε στον μέσο και όχι μόνο άνθρωπο, να γνωρίσει και να εμπεδώσει την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας.



Η διαστρέβλωση της δημοκρατικής έννοιας, ότι ο καθένας μπορεί να λέει και να κάνει ότι θέλει, στο μέτρο του εκάστοτε νόμου βέβαια, αντιπροσωπεύει τον μέσο άνθρωπο. Ισοπέδωση προς τα κάτω της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης , χωρίς παιδεία που να εξηγεί στον αδαή, ότι ο ελεύθερος λόγος, χωρίς ουσία και τεκμηρίωση του, είναι άσχετος του δημοκρατικού πνεύματος που στην ουσία του, πρέπει να αφορά αποκλειστικά τους ενημερωμένους και υπεύθυνους στον λόγο πολίτες.



Αυτοί όμως οι «ενημερωμένοι» στο σύνολο των πολιτών, αποτελούν απειροελάχιστη ποσότητα. Επομένως οι «πολλοί» δεν θα έπρεπε να έχουν «άποψη», η «λόγο». Ένα τέτοιο καθεστώς παραπέμπει σε αυταρχισμό απ’ την «αυθεντία» του ηγέτη η ηγετών, που η ανθρωπότητα έζησε και πόνεσε ποικιλοτρόπως για χιλιάδες χρόνια. Η έννοια της δημοκρατίας των ΑΡΙΣΤΩΝ η αριστοκρατίας κατά τον Πλάτωνα εκεί στόχευε. Στην ολιγαρχία – μοναρχία και στην «αυθεντία» του ιερατείου που η αμφισβήτηση του οδηγούσε στον θάνατο.



ΠΑΙΔΕΙΑ

Ότι μας εκφράζει και διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας αυστηρώς προσωπικά, μέσω του συνόλου των πληροφοριών και βιωμάτων, που δεχόμαστε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ της φύσης των πραγμάτων, είναι και ήταν από πάντα το ζητούμενο για τον άνθρωπο. Αναζητώντας την φιλοσοφικά - επιστημονικά, έξω από παραδόσεις και μύθους, διαπιστώνουμε την σύγχυση που επικρατεί στους ανθρώπους, όσον αφορά τις αντιλήψεις που έχουν για τον εαυτό τους, τη ζωή, την κοινωνία και το σύμπαν γενικότερα.



Οι αντιλήψεις που ορίζουν τελικά τη συμπεριφορά μας, αντανακλούν ποιοτικά την προσωπικότητα του καθενός μας, η οποία όμως διαφοροποιείται ανάλογα του βαθμού προσέγγισης η όχι στην αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων.

Η άγνοια, η ημιμάθεια, η παραπληροφόρηση και η υπέρμετρη καλλιέργεια μέσω παιδείας του συναισθηματικού παράγοντα έναντι της λογικής ως κριτικής θέσης του ατόμου, διαμορφώνουν συνειδήσεις κι’ αντιλήψεις, ενός κόσμου ψευδαισθήσεων.



Μια εικονική πραγματικότητα (επιθυμητών κυρίως καταστάσεων και ερμηνείας των φαινομένων, αλλά σε φανταστικές μη τεκμηριωμένες βάσεις δεδομένων) δημιουργώντας έτσι «μυστήρια», «θαύματα», μαγικές, σατανικές κλπ. καταστάσεις συνειδήσεως και κατ’ επέκταση ανάλογης συμπεριφοράς. Συμπεριφοράς και ενεργειών που παίρνουν διαστάσεις ομαδικής παράκρουσης, παραλογισμού των μεγάλων κοινωνικών ομάδων, όπου η άγνοια , η αφέλεια κι’ αγραμματοσύνη κυριαρχούν. Ιδιαίτερα δε όταν «θίγονται» ίδια συμφέροντα, η κάποιες « αξίες», ανάξιες κριτικής για τα δεδομένα της εποχής μας, που φρόντισαν «διδάσκαλοι» του κατεστημένου να τους μυήσουν και να παρασύρουν μέσω τυφλού φανατισμού, - όποτε αυτοί κρίνουν - σε ενέργειες που αντικειμενικά δεν έχουν καμιά βάση λογικής.



Προσκολλημένοι σε παραδόσεις χιλιετιών, ερμηνεύουμε ακόμα και σήμερα τα πράγματα, με υποδομή γνώσης, άρα και αντίληψης, ανάλογης εκείνης των πολύ μακρινών προϊστορικών προγόνων μας, λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει στο μεταξύ. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις κι’ εφαρμογές παρουσιάζουν καθημερινά νέα δεδομένα που πλησιάζουν όλο και περισσότερο την ΑΛΗΘΕΙΑ της φύσης των πραγμάτων, αλλά περνούν απαρατήρητες από τις πλειοψηφίες των λαών του κόσμου, όπου στην άγνοια και αφέλεια τους, αναζητούν η δημιουργούν ΘΑΥΜΑΤΑ για ενίσχυση της δικής τους πίστης- ψευδαίσθησης, προβάλλοντας τα ως «αποδεικτικά» στοιχεία θεϊκής, διαβολικής, η μαγικής συμμετοχής- παρέμβασης στα προσωπικά η κοινά καθημερινά προβλήματα η προσδοκίες τους.



Τα «δάκρυα» η «αίματα» των «αγίων» εικόνων, ερμηνεύονται ως μελλοντικές συμφορές η ότι άλλο συμφέρει η βολεύει κατά περίπτωση. Ιδεοληψίες βγαλμένες από την προϊστορία, εποχών πλήρους άγνοιας και ερμηνείας των φαινομένων της φύσης, της ζωής και του σύμπαντος, όπου η φαντασία προσπαθούσε να καλύψει το κενό της γνώσης. Με γνώμονα αυτές τις θέσεις πορεύονται οι πλειοψηφίες των λαών του κόσμου μέχρι σήμερα, αφού εκ των πραγμάτων, αδυνατούν να καταλάβουν επιστημονικές ορολογίες.



Υποτιμούν επιδεικτικά την επιστημονική έρευνα και την απάντηση σ’ αυτά τα «μυστηριακά φαινόμενα», φοβούμενοι την αποκάλυψη της απάτης τους, την απομυθοποίηση της πίστης τους, που για αιώνες εγκλωβίζουν πνευματικά τους τυφλούς αμαθείς πιστούς τους. Φανατισμένοι αναθεματίζουν όποιον τολμήσει να τους αμφισβητήσει και να τους ξεσκεπάσει.

Τον αφορίζουν, τον στιγματίζουν, τον «γελοιοποιούν» με ηλίθια επιχειρήματα στην «κοινή γνώμη» των θεότυφλων οπαδών τους κι’ αν τους παίρνει, φθάνουν μέχρι πλήρους εξόντωσης του.



Κύριοι υπεύθυνοι διαιώνισης της παράδοσης και της σκοταδιστικής πνευματικής τελμάτωσης των ανθρώπων, είναι τα απανταχού ιερατεία, που εγκλωβίζουν νοητικά τους πιστούς τους, σε μυστηριακές «εξηγήσεις» φαινομένων αλλά και τρόπου ζωής.

Η συστηματική «πλύση εγκεφάλου» ως εργαλείου διαμόρφωσης του μηχανισμού συνείδησης - όπου είναι και ο μόνος υπεύθυνος της αντίληψης - σε βάση πλασματικών πληροφοριακών δεδομένων, με τελικό αποτέλεσμα την αυθυποβολή τυφλής πίστης.



Σε πολλές περιπτώσεις η πίστη (όχι απαραίτητα θεών, διαβόλων η μάγων) ενεργοποιεί εσωτερικές ίδιες δυνάμεις να «βλέπουν», να «ακούν», να «γεύονται» η να «αισθάνονται» οτιδήποτε θέλουν η επιθυμούν. Γεγονός που άλλοτε μπορεί να λειτουργήσει θετικά για τον πιστό και άλλοτε αρνητικά, χωρίς ωστόσο να προσθέτει αντικειμενική γνώση, στην αντίληψη και συμπεριφορά του, έναντι της πραγματικότητας από την εικονική που νοερά ζει.



Σήμερα, «πολιτισμένοι» πλέον, εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε ανάλογα, κάνοντας τάματα χρυσώνοντας εικόνες, ελεημοσύνες υπέρ «πτωχών και αδυνάτων», πλουτίζοντας μερικούς αυτοαποκαλούμενους «πληρεξούσιους εκπροσώπους του Θεού» η άλλους επιτήδειους απατεώνες, ως αναγκαία πληρωμή για την «σωτηρία» της ψυχής μας, από τις «αμαρτίες».

Δηλαδή το «φακελάκι», που στη συνείδηση μας, αντικατέστησε τις αιματηρές θυσίες ανθρώπων η ζώων χάριν εξευμενισμού των παλαιών θεών, πιστεύοντας ότι αποτελούν τα ισχυρά «μέσα» προς τον «άγιο» που το προσφέρουμε, να κάνει το «θαύμα» του και να πραγματοποιήσει έτσι τις επιθυμίες μας…. Μετά απ’ αυτό, κοιμόμαστε ήσυχοι με καθαρή τη συνείδηση μας, ότι πληρώσαμε γι’ αυτές και κλείσαμε θέση στον παράδεισο....



Όλ’ αυτά βέβαια με την «ευχή» και την προτροπή της εκκλησίας όπου ευλογεί και επαινεί με συχωροχάρτια κλπ. Αν όμως οι άγιοι μέσω των εικόνων τους, δέχονται τάματα μικρής η μεγάλης συνήθως αξίας , «χρηματίζονται» για να μας κάνουν τη χάρη, τότε μόνο άγιοι δεν είναι.... Είναι ότι και ο κάθε κατεργάρης συμφεροντολόγος της καθημερινότητας μας.



Έτσι όπως λειτουργεί το σύστημα, ο Θεός παίρνει θέση εργοδότη αφέντη φιλάργυρου, με τους ρασοφόρους να έχουν ρόλο εισπράκτορα υλικών και πνευματικών αξιών, με φόβητρο και παντιέρα το Όνομα Του. Οι αμοιβές τους επίσημες και μη, ποικίλουν ιεραρχικά (μη γίνουνε ίσοι κι’ όμοιοι μεταξύ τους...) ακολουθώντας πιστά και με φανατισμό, τον ανθρώπινο συμφεροντολογικό παράγοντα όχι μόνο οικονομικά αλλά και εξουσιαστικά στους υφισταμένους τους και στους λαϊκούς προσκυνητές των.



Όλ’ αυτά παρά την δηλωμένη πίστη τους στον Χριστό που δεν μιμούνται ούτε κατ΄ ελάχιστον με ανάλογη στάση ζωής και συμπεριφοράς, και που υποκριτικά επικαλούνται. Ο εντυπωσιασμός των «πτωχών τω πνεύματι », στην λάμψη και αυστηρότητα της εμφάνισης των, της άνετης και ασφαλούς επιβίωσης τους, καθώς και κυρίως η εξουσία τους, αποτελούν προνόμια που τους «έδωσε»....ο μεγαλόψυχος Θεός τους.



Υπάρχουν σ’ όλα αυτά τα δεδομένα υποκρισία, κοροϊδία η εμπαιγμός των τυφλών πιστών; Όλοι όσοι διαθέτουν κοινό νου αντιλαμβάνονται και καταδικάζουν σε ατομική βάση τον καθένα ξεχωριστά ρασοφόρο, αλλά οι περισσότεροι προσκυνούν και επαιτούν την «ευλογία» τους….

Άθελα η ηθελημένα γίνονται το ίδιο υποκριτές μ΄ αυτούς και συνειδητά η ασυνείδητα αποδέκτες της κοροϊδίας προκειμένου να ταυτίζονται με τους πολλούς.



Οι απανταχού στον κόσμο «εκπρόσωποι» θρησκειών, διαχειρίζονται τεράστιες περιούσιες, με παράλληλη συμμετοχή και επιρροή στις πολιτικές εξελίξεις και δρώμενα της κοινωνίας για αιώνες. Η οικονομική ισχύς τους προέρχεται «επισήμως» από δωρεές πιστών. Στην πραγματικότητα και στην ουσία του πράγματος ιστορικά, από την εκμετάλλευση για αιώνες φέουδα τους και στην πολύπλευρη διογκούμενη προγραμματισμένα προπαγάνδα τους, διαστρέβλωσης – απαξίωσης της ελληνικής παιδείας και κυρίως του πνεύματος που εξέφραζε.



Οι τυφλοί πιστοί, φανατικοί η μη, δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την υποκρισία, τον εμπαιγμό, την εκμετάλλευση υλικών και πνευματικών αξιών που υφίστανται από τους «εκπροσώπους» του Θεού των και των παρασίτων τους και που μέσω αυτών εξασφαλίζουν τον «επιούσιο».

Φροντίζουν συστηματικά και διαρκώς, να δημιουργούν ανεγκέφαλους πολίτες απ’ τη στιγμή της γέννησης τους, για να μπορούν οι ίδιοι να έχουν «δουλειά», εξουσία και δύναμη.



Η μοιρασιά της εξουσίας με τους πολιτικούς ηγέτες, αποτελεί επτασφράγιστο άγραφο νόμο σύμπλευσης κοινών συμφερόντων. Εξυπηρετούνται και ωφελούνται οι ίδιοι απ’ το γεγονός της ομαδικής κοινωνικής αφέλειας, υποκουλτούρας, αποβλάκωσης και ηλίθιου φανατισμού, ως μέσου κινητοποίησης των μαζών, στις υποχθόνιες σκοπιμότητες των συμφερόντων τους.



Η κινητοποίηση των δημιουργημένων μέσω παιδείας ανεγκέφαλων λαϊκίστικων και όχι μόνο στρωμάτων της κοινωνίας, γίνεται κατά κανόνα με συνθήματα και ταμπέλες που «χαϊδεύουν αφτιά» περί «ισότητας», «δημοκρατίας», «εθνικοφροσύνης» η και «λαοκρατίας» επισείοντας κατά κανόνα κινδύνους εθνικούς, θρησκευτικούς, οικονομικούς κλπ χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα απ’ τη μεριά τους να διακρίνουν - ξεχωρίσουν την αλήθεια απ’ την σκοπιμότητα των κραυγών. Η συναισθηματική φόρτιση ένταξης στην «ομάδα» των πιστών, υπερτερεί της ορθολογικής κριτικής και της ανάλυσης των δεδομένων στη τοποθέτηση τους .



Αυτά συμβαίνουν και συνέβαιναν λιγότερο η περισσότερο παντού και πάντα στον κόσμο των πλειοψηφιών ως καθεστώς, από τα επί μέρους εξουσιαστικά κέντρα και ιδίως των ιερατείων, όπου είναι υπεύθυνα της όποιας «παιδείας» επιδιώκουν και δίνουν στους νέους ανθρώπους, διαιωνίζοντας έτσι παγκόσμια την εκμετάλλευση των αφελών «άοπλων» σε γνώση και πνεύμα λαϊκών στρωμάτων. Εκτός αυτών όμως συμπεριλαμβάνονται πρώτιστα και κυρίως οι κατά παράδοση «μορφωμένοι πτυχιούχοι» στην πλειοψηφία τους, που για τους αδαείς τυφλούς πιστούς αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.



Η ψευδαίσθηση «φυγής» απ’ την ανασφάλεια του παρόντος και ενός αβέβαιου μέλλοντος, η απόγνωση και η προσδοκία ερχομού του «καλού», και αποφυγή του «κακού», αντανακλά τον εσωτερικό - εξωτερικό «κόσμο» αντίληψης. Την ψυχολογική κάλυψη δηλαδή, έναντι της αβεβαιότητας για τον εαυτό και τη ζωή, που σε συνάρτηση με την άγνοια, δημιουργούν «ζωή» επιθυμητών - ονειρικών καταστάσεων. Άμεσα ανάλογο δηλαδή, της ψευδαίσθησης ψυχασθενούς η ναρκομανή, όπου η «φυγή» απ’ την πραγματικότητα της ζωής, αποτελεί παράδεισο αλλά με ελάχιστες πιθανότητες επιστροφής σ’ αυτήν, όπου άλλωστε και δεν επιθυμεί από τον φόβο η την αδυναμία αντιμετώπισης της.



Τον ίδιο φόβο που έχουν οι πιστοί, αν ταρακουνήσεις τα πιστεύω τους που κληρονομούν από νηπιακή ηλικία μέσω παιδείας. Η αποκάλυψη της γυμνής και μη ωραιοποιημένης αντικειμενικής αλήθειας των πραγμάτων, από το ψέμα που δομήθηκε ολόκληρη η ζωή του τυφλού πιστού, είναι επικίνδυνη υπόθεση. Επικίνδυνη για τον «τυφλό τη πίστη» και της ψυχολογίας του, αλλά παράλληλα και για τον εκφραστή της επιστημονικής αλήθειας. Γίνεται αμέσως εχθρός του, διότι του δημιουργεί τεράστια πνευματική σύγχυση στη δομή και λειτουργία της οντότητας του, αφαιρώντας την ασφάλεια που του δίνει η πίστη της «δεύτερης μεταθανάτιας ζωής» του. Γνωσιολογικά αλλά και ψυχολογικά, δεν είναι έτοιμος ούτε να παρακολουθήσει, ούτε να καταλάβει και επομένως να αποδεχθεί επιστημονικές ορολογίες και λογικές τεκμηριώσεις.



Θίγεται βάναυσα ο εγωισμός της δομής του, όλο το «είναι» του, χωρίς ταυτόχρονα να του προσφέρεται (αφού αδυνατεί να παρακολουθήσει, να καταλάβει) κάτι άλλο που θα στηριχθεί σ’ αυτό και που θα του δίνει προσδοκίες, ελπίδες και όνειρα...... Μ’ αυτά τα στοιχεία μεγάλωσε, μ’ αυτά γαλουχήθηκε, μ’ αυτά έμαθε να λειτουργεί τον μηχανισμό της συνείδησης και αντίληψης του, για την ζωή και το σύμπαν ολόκληρο. Ο δικός του «κόσμος» είναι ο μόνος «αληθινός» και αποτελεί δεδομένη και υπαρκτή κατάσταση, μη προσφερόμενος να δεχτεί το λάθος δόμησης του.



Με δεδομένη πια την τυφλή πίστη, ο ρόλος των ιερατείων έρχεται να προσφέρει απλόχερα φρούδες ελπίδες, αφού όχι μόνο δεν τους στοιχίζει τίποτα, αλλά αντίθετα γίνεται παράγοντας δικής τους ύπαρξης και επιβίωσης. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ όλους εκείνους που πωλούν ελπίδες κάτω απ’ την μάσκα, του μάγου, του αστρολόγου, της καφετζούς η ακόμα και του πολιτικάντη.



Η ελπίδα γίνεται ακριβό προϊόν εικονικής πραγματικότητας για τον αφελή πιστό, που πάνω της στηρίζει τη ζωή του. Όσοι το γνωρίζουν αυτό εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια των μαζών, προσφέροντας την φαινομενικά αφιλοκερδώς (πουλώντας την στην ουσία πανάκριβα) έχουν θησαυρίσει, έχουν διακριθεί, η δοξαστεί σ’ όλους τους χώρους της δραστηριότητας τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αγνοούν η υποτιμούν συνειδητά η ασυνείδητα τη σημασία της έννοιας τεκμηρίωσης λόγου και έργου και της βαρύτητας γνώμης η θέσης που εκφράζει, έναντι του υποθετικού-φανταστικού η μη αντιληπτού, λόγω άγνοιας φυσικού η άλλου φαινομένου.



Η σε βάθος εμπέδωση της έννοιας αυτής, είναι στάση ζωής έναντι της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Οποιαδήποτε άλλη, δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Αγνοούν το στοιχείο αυτό, που εκφράζει την μέγιστη προσφορά του Ελληνισμού στην ανθρωπότητα και που μέσω αυτής της τεκμηρίωσης του λόγου, γεννήθηκε η επιστήμη και η πρόοδος της ανθρωπότητας.

Στοιχεία ελεύθερης σκέψης, έκφρασης και βούλησης που μόνο μια δημοκρατία επιτρέπει στον πολίτη, να λειτουργεί και να δημιουργεί ωφέλιμα για τον εαυτό του και για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Αυτό και μόνο το γεγονός ξεχωρίζει και διακρίνει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα ιστορικά απ’ τους άλλους λαούς όπου οι θεοκρατικές αντιλήψεις και οι μονοκρατορίες απαγόρευαν κάθε είδους αμφισβήτηση των πεπραγμένων τους…



Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ της αξίας του ελληνικού πνεύματος έναντι του σκοταδισμού των ιερατείων είναι ο σύγχρονος κόσμος της επιστήμης της τεχνολογίας, της αντικειμενικής γνώσης, της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Ο «μέσος» Έλληνας, παρ’ ότι γαλουχείται να νοιώθει και να αισθάνεται υπερήφανος της καταγωγής του, δεν γνωρίζει ουσιαστικά τον λόγο. Οι ηρωισμοί και ατομικές επιδόσεις των προγόνων μας, υπερτερούν στην αντίληψη της όποιας υπερηφάνειας του, έναντι του μεγαλείου της διαφορετικότητας «πνεύματος» που τους εξέφραζε και εκφράζει σήμερα τον σύγχρονο προοδευτικό άνθρωπο.



Δεν διδάσκεται όπως θα έπρεπε, έτσι που ν’ αντιληφθεί ξεκάθαρα το μεγαλείο της οικουμενικής πολιτιστικής προσφοράς των αρχαίων Ελλήνων στην ανθρωπότητα. Την διαφορετικότητα αυτού του δημιουργικού για τον άνθρωπο «ελεύθερου πνεύματος», έναντι του θεοκρατικού σκοταδισμού που κυριάρχησε σ’ όλο τον κόσμο για αιώνες και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να καθορίζει τις τύχες δισεκατομμυρίων ανθρώπων.



Οι θεοκράτες - βολεμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες των απανταχού υπουργείων παιδείας - κυριαρχούν στην διαμόρφωση των προγραμμάτων εκπαίδευσης, με την ανοχή αλλά και ενίσχυση απ’ τη μεριά της πολιτικής εξουσίας.

Η σύμπλευση αυτών των εξουσιών είναι παγιωμένες παγκόσμια, ως καθεστώς χειραγώγησης των λαών, παραποιώντας, αποσιωπώντας, διαστρεβλώνοντας, αποπροσανατολίζοντας απ’ την αντικειμενική πραγματικότητα και την Ιστορία. Δημιουργούν το δικό τους «δίκαιο», τη δική τους «αλήθεια», όπου η αμφισβήτηση τους απαγορεύεται από γραπτούς η άγραφους νόμους,( μέσης κοινωνικής αντίληψης των πραγμάτων), όταν αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη για το σύστημα και το κατεστημένο του καθεστώτος τους. Η μέση κοινωνική συνείδηση όμως, δεν μπορεί παρά να εκφράζει κυρίως την παράδοση και ελάχιστα έως καθόλου την επιστημονική ΑΛΗΘΕΙΑ. Αποτελεί απλώς αντανάκλαση, δομής και λειτουργίας της συγκεκριμένης πολιτείας σε αξίες και στόχους. Αξίες που επιβάλλονται δυναμικά μέσω παιδείας η και εξαναγκασμού του καταχτητή προς τον υπόδουλο στις δικές του αρχές.





Πρώτος ο επονομασθείς απ’ τους «πατέρες άγιους» χριστιανούς ηγέτες, υποκριτές της «πίστης» και γλείφτες της εξουσίας, «άγιος» και «μέγας» Κωνσταντίνος, όπως έκαναν αργότερα και για τον «μέγα» δολοφόνο του Ελληνικού πνεύματος και παιδείας Θεοδόσιου, έτσι για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στην επισημοποίηση, στην αναγνώριση και καθιέρωση τους ως συνεξουσιαστές της φεουδαρχικής – σκοταδιστικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η διαδικασία επιβουλής για καθιέρωση της νέας τότε θρησκείας του Χριστιανισμού, έφερε αντιπαραθέσεις και πολεμικές που στιγμάτισαν ιστορικά την περίοδο εκείνη ως την αρχή της μισαλλοδοξίας. Μισαλλοδοξία που δημιούργησε υπέρμετρο φανατισμό - ρατσισμό και περιχαράκωση των κοινωνικών ομάδων η κρατών σε «πιστούς» και «άπιστους».



Όλα τα κακά και τις συμφορές της η ανθρωπότητα τα γνώρισε και τα υπέστη μέσα απ’ τη μισαλλοδοξία που εξακολουθεί να αποτελεί ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες του πλανήτη, το «όπλο» των εξουσιών, χειραγώγησης των προγραμματισμένα αμόρφωτων, ημιμαθών, αποπροσανατολισμένων, βραχυκυκλωμένων στη γνώση και νόηση ανθρώπων.

Το γεγονός αυτό, που δεν έπαψε από τότε να είναι κυρίαρχο στην αντίληψη του κόσμου μέχρι σήμερα, αποτελεί βάση στήριξης θέσεων πολιτικών, οικονομικών η και στρατιωτικών σκοπιμοτήτων εδραίωσης συμφερόντων των ισχυρών. Είναι το «εργαλείο» πολιτικής εφαρμογής του δόγματος «διαίρει και βασίλευε» των Βρετανών αποικιοκρατών και όσων άλλων τους μιμήθηκαν στη συνεχεία.



Οι σχετικές αναφορές που γίνονται στα αντίστοιχα βιβλία ιστορίας και φιλοσοφίας του λυκείου για παράδειγμα, είναι αποσπασματικές εικόνες χωρίς ιστορική συνεχεία και αναφορά στις σκοπιμότητες και στα συμφέροντα που ουσιαστικά διαμορφώνουν τις κοινωνικές σχέσεις και δημιουργούν τις αιτίες και τις προϋποθέσεις των ιστορικών εξελίξεων και γεγονότων. Γλωσσικές διατυπώσεις η έννοιες των μαθητικών βιβλίων, αποτρέπουν τον μέσο και όχι μόνο μαθητή ν’ ασχοληθεί σοβαρά μ’ αυτές, λόγω δυσκολίας κατανόησης των. Δεν ανταποκρίνονται δηλαδή στο γνωστικό και κριτικό επίπεδο, αλλά ούτε και βοηθάει να αγαπήσουν την διερευνητική διαδικασία μάθησης και προτροπής προβληματισμού, σε ουσιαστικά αντικειμενικά συμπεράσματα.



Ο μέσος εκπαιδευτικός αδυνατεί να τα «προσφέρει» με τον ανάλογο ενθουσιασμό όπου κι’ ο ίδιος ενδεχομένως στερείται, κι’ απ’ την άλλη η αποσπασματικότητα των ιστορικών δεδομένων επικεντρώνεται στην στείρα απομνημόνευση τους. Σημαντικές αρχές φιλοσοφικού, εννοιολογικού χαρακτήρα των διαφόρων σχολών και εκφραστών των, προτάσσονται τις περισσότερες φορές σε στείρα απομνημόνευση «γνωμικών», χωρίς ουσιαστική κριτική θέση, αφήνοντας έτσι τον μαθητή μετέωρο στο δόγμα «όποιος κατάλαβε .... κατάλαβε».



Η πρωτοβουλία απ’ τη μεριά του δασκάλου και καθηγητή για αντικειμενική η έστω υποκειμενική κριτική είναι σπάνια, αλλά και απαγορευμένη ταυτόχρονα απ’ το καθεστώς της παιδείας, όπου κυριαρχούν συντηρητικές αρχές της παράδοσης των θεολόγων εκπροσώπων του Ιερατείου. Ο καθηγητής προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα φιλοσοφικά - ιστορικά πραγματικά δεδομένα, με γενικεύσεις, «στρογγυλοποιήσεις» του «άσπρου-μαύρου» σε «μαυροάσπρο», του Ελληνισμού - Χριστιανισμού σε «Ελληνοχριστιανισμό» κλπ, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει στην νοητική σύγχυση και αντίληψης του μαθητού.



Η επιστημονική λογική ανάλυση των πραγμάτων η φαινομένων (Ελληνικό πνεύμα), με επίκεντρο και πρωταγωνιστή τον άνθρωπο σε όλες τις εκφάνσεις του και που μόνο αυτή προωθεί στην αντικειμενική γνώση και πρόοδο της ανθρωπότητας, υποβαθμίζεται έναντι των θεοκρατικών αντιλήψεων στα βιβλία και στο πνεύμα διδασκαλίας προς τους μαθητές. Το έγκλημα αυτό της ιστορικής παραποίησης των γεγονότων και αλλοίωσης ιδεών, είναι διαρκές και για αιώνες. Απ’ αυτό το γεγονός προέκυψαν οι σημερινοί φανατικοί ελληνορθόδοξοι ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ υπερασπιστές του «μαυρόασπρου». Τον Ελληνισμό με ότι εκφράζει ως βάση παιδείας, δεν αναφέρουν πόσο πολέμησαν, συκοφάντησαν, γελοιοποίησαν, κατέπνιξαν με βία, και τον πέταξαν στα αζήτητα οι πρώτοι διδάσκαλοι θεοκρατικής κουλτούρας ελληνόφωνες εβραίοι θεοκράτες της Αιγύπτου πρώτοι «πατέρες» των Χριστιανών.



Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τρεις από τις πέντε μεγαλύτερες παγκόσμιες θρησκείες είναι δημιουργήματα του εβραϊκού θεοκρατικού πνεύματος εξουσίας. Όλοι αυτοί οι «άγιοι εκπρόσωποι διδάσκαλοι του Θεού» διεπόμενοι από το εβραϊκό - αιγυπτιακό κυρίως θεοκρατισμό συνεχίζουν να έχουν κυρίαρχο ρόλο στην εποχή μας, παρ’ όλες τις προόδους της επιστήμης και προώθησης της γνώσης προς την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων. Οι ορθόδοξοι βολεύτηκαν, νομιμοποιήθηκαν και αναγορεύτηκαν ως μόνη επίσημη θρησκευτική εξουσία στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία (μετέπειτα Βυζάντιο) απ’ τον πρώτο δολοφόνο και διώκτη του ελληνισμού Θεοδόσιο, που τον τίμησαν δεόντως ασφαλώς με την πρόθεση του «Μέγα».Τους καθιέρωσε στο κράτος του, δίνοντας τους «δουλειά» αποχαύνωσης του λαού, εξουσία, περιουσία και βεβαίως τον απαραίτητο σεβασμό χειροφιλημάτων..... για την «προσφορά» τους



Με τέτοιες προϋποθέσεις, όλοι έσπευδαν να ασπαστούν το ράσο αφού εξασφάλιζαν «δια βίου» τη ζωή τους στο απυρόβλητο. Εξασφάλιζαν ζωή «χαρισάμενη» με ασφάλεια, σε περιόδους βαρβαρότητας και φεουδαρχικής υποχρεωτικής δουλικής φτώχειας, εκμεταλλευόμενοι την ανασφάλεια των φτωχών νεαρών απαίδευτων κατώτερων μονάχων, που έσπευδαν οι γονείς τους να στείλουν στα μοναστήρια, μιας και οι ίδιοι αδυνατούσαν να τα εξασφαλίσουν βιοποριστικά.



Κάποια χρονική περίοδο όταν η αγιοσύνη περίσσευε, κάθε σπίτι είχε τουλάχιστον ένα ρασοφόρο, «παιδευμένο» κυρίως στα μοναστήρια η σε θεολογικές σχολές όπου «ολημερίς κι’ ολονυχτίς» «ερευνούσαν τις γραφές»…. Ακόμα και σήμερα αυτό κάνουν….. Αιώνες τώρα συμφωνούν διαφωνούντες στην «ορθή» ερμηνεία των….

Εύλογα γεννιέται το ερώτημα στον καθένα γιατί ο Θεόφραστος λόγος των «γραφών» να είναι τόσο «δύσκολη» υπόθεση στην ερμηνεία του που να απευθύνεται στους λίγους «εκλεκτούς Του». Αν πράγματι ο Θεός ήθελε να διδάξει τον άνθρωπο, δεν θα έπρεπε ο Λόγος Του να είναι κατανοητός απ’ τον καθένα; Ούτε λόγος, ούτε καν σκέψη ήταν και είναι επιτρεπτή στον οποιονδήποτε που θα αμφισβητούσε τα της εβραϊκής κουλτούρας γραφών.



Εγκλωβισμένοι στα ταμπού αυτών των γραφών καλόγεροι και παπαδοπαίδια, αμαθείς στην επιστημονική γνώση και λογική, συμφεροντολογικά ενεργούντες για την «καρέκλα» τους, διαιωνίζουν μέχρι σήμερα την εξουσία και επιρροή στους τυφλούς πιστούς, που απέκτησαν με την σκοταδιστική παιδεία, την υποκριτική «αγάπη» ελεημοσύνης, τον εκφοβισμό , την γελοιοποίηση των αλλόδοξων, την φεουδαρχική εκμετάλλευση της εργασίας και τέλος τη βία επιβουλής της «πίστης» των. Η υποκρισία, η σκοπιμότητα και ο εμπαιγμός των αφελών πιστών απ’ όλους αυτούς που πρεσβεύουν όπως θέλουν να λένε τον Χριστό, τον Μωάμεθ, τον Βούδα κλπ, δεν έχει μέτρο σύγκρισης, του χειρότερου εγκληματία. Αυτός τουλάχιστον δεν το παίζει άγιος…



Το όποιο κακό κάνει, είναι σε κάθε περίπτωση μεμονωμένο και πολύ μικρότερης σημασίας, σε σύγκριση μ’ αυτό της παγκόσμιας παράκρουσης, μισαλλοδοξίας και ηλίθιου φανατισμού που οδηγούν για χιλιετίες τώρα την ανθρωπότητα σε πολέμους και συμφορές με πρόσχημα την «αλήθεια» της πίστης τους. Πίστης τυφλής κι’ ανόητης, αφού οδηγεί και εγκλωβίζει την αντίληψη σε περιορισμό και αποπροσανατολισμό απ’ την αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ.

ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ που ξεσκεπάζει τους μύθους και ψευδαισθήσεις μας, προσγειώνοντας μας στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, χωρίς πλασματικές ωραιοποιήσεις που απλώς κολακεύουν το «εγώ» η τις δοτές προσδοκίες μας. Το ΠΡΟΒΛΗΜΑ είναι ότι για να γίνει κατανοητή αυτή η ΑΛΗΘΕΙΑ χρειάζεται πολύπλευρη γνώση σ’ όλο το φάσμα των επιστημονικών δεδομένων, πράγμα αδύνατον για τους πολλούς, έστω και πτυχιούχους εξειδικευμένους, η υψηλά ιστάμενους σε θέσεις και αξιώματα.



Ο άριστος φιλόλογος- ιστορικός – διανοούμενος- στοχαστής, δίνει ερμηνείες αξιόλογες της ανθρώπινης εξέλιξης και του πολιτισμού γενικότερα, αλλά ταυτόχρονα δεν γνωρίζει τίποτα από τις γνωσιολογικές κατακτήσεις των θετικών επιστημών για να έχει και σωστή αντίληψη του σύμπαντος, της ζωής, του θανάτου, της ενεργειακής μετάλλαξης σε ύλη και αντίστροφα. Το ίδιο ισχύει για τον καθένα ξεχωριστά ειδικό επιστήμονα όπου η εξειδίκευση του, τον περιορίζει κυρίως στο αντικείμενο του, όπου μπορεί και αποδίδει τα μέγιστα. Ο ιδεατός ιδανικός εκπρόσωπος της αντικειμενικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ θα έπρεπε να είναι γνώστης των πάντων…και να λειτουργούσε ταυτόχρονα, ανεξάρτητα του επίκτητου συναισθηματικού «εγώ» του.



Επιστήμη σημαίνει ΑΠΟΔΕΙΞΗ. Οτιδήποτε λέγεται η ακούγεται χωρίς να στηρίζεται σ’ αυτή, απ’ τον οποιονδήποτε κατά τίτλο «επιστήμονα» είναι είτε εκ του πονηρού είτε λόγω ηλιθιότητας. Ο Θεολόγος για την Πολιτεία και την «κοινή γνώμη» θεωρείται επιστήμονας. Τον τίτλο αυτό πράγματι τον δικαιούται διότι γίνεται ικανός να κάνει την ΑΛΗΘΕΙΑ ΨΕΜΑ και το αντίστροφο και μάλιστα χωρίς επιχειρήματα.

Η «προσφορά» του ΤΕΡΑΣΤΙΑ στην διαιώνιση του πνευματικού σκότους των ανθρώπων.



Πόσο επιστήμονας μπορεί να χαρακτηριστεί όμως όταν παραμερίζει την ουσία της έννοιας ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ που συνεπάγεται ΑΠΟΔΕΙΞΗ λόγων και έργων; Επικαλείται το «Θεόπνευστο» ευαγγέλιο ως το μοναδικό στοιχείο βάσης θεώρησης των πάντων, που δεν αντιπροσωπεύει ίχνος επιστημονικής λογικής, στις γενικεύσεις, αοριστίες γραφών η λόγων «αγίων», που όχι μόνο δεν αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, αλλά αντίθετα έρχονται σε σύγκρουση της φυσικής μας υπόστασης ως όντα και ενάντια των φυσικών λειτουργιών μας όπως για παράδειγμα το «αμάρτημα» της συνεύρεσης των δυο φύλων. Το καταναγκασμό σε αποχή και αγαμία μέχρι της «ευλογίας» του γάμου απ’ τον παπα…. Και μέχρι τότε τι κάνουμε; Δεν έχουμε δε ούτε το δικαίωμα της αυτοϊκανοποίησης γιατί είναι το ίδιο σοβαρό «αμάρτημα».



Δηλαδή απαγορεύεται ακόμα και να ακουμπήσουμε το σώμα μας… Μετά απ’ αυτό είναι «δεδομένο» ότι θα «αγιάσουμε»…. αλλά με μαλάκυνση εγκεφάλου. Τότε θα είμαστε ΙΚΑΝΟΙ να ασπαστούμε κι’ εμείς το ράσο για να διδάξουμε το «μεγαλείο» της ηλιθιότητας μας στους άλλους. Τι λένε για όλα αυτά οι «επιστήμονες» θεολόγοι ; Απλώς τίποτα το τεκμηριωμένο διότι η πίστη δεν χρειάζεται απόδειξη. Από μόνη της, όποια κι’ αν είναι αυτή για τον καθένα, λειτουργεί στον χώρο του εξιδανικευμένου ιδεατού όπου όμως καμία σχέση με την πραγματικότητα των φυσικών αναγκών μας έχει.



Ο «κόσμος» τους δεν βρίσκεται στον πλανήτη Γη, αλλά στις ιδεοληψίες του φανταστικού, του παράδεισου και της κόλασης όπου οι «ψυχές» δεν έχουν τις ανάγκες των ζώντων οργανισμών.

Το Ευαγγέλιο και οι Γραφές, για τους θεολόγους και τα ιερατεία αποτελούν τη βάση των «επιχειρημάτων» τους για οτιδήποτε αφορά την ζωή, τον άνθρωπο, την κοινωνία και το σύμπαν, με ερμηνείες ανάλογες και κατά το δυνατόν «προσαρμοσμένες στα μέτρα τους» των εκάστοτε χρονικών, κοινωνικών, επιστημονικών, και ιστορικών δεδομένων.



Μερικοί απ’ αυτούς «προοδευτικότεροι» των άλλων, προβληματιζόμενοι απ’ τα συνεχή επιστημονικά επιτεύγματα νοιώθουν εντονότερα τον ορατό κίνδυνο πλήρους απομυθοποίησης τους στην αντίληψη των πιστών τους (πελατεία τους) και επιστρατεύουν τις κάθε είδους μεταφυσικές η «θεόπνευστες τεκμηριώσεις» τους.....προκειμένου απλώς να έχουν λόγο-αντίλογο κι’ αυτοί. Προσπαθούν πάλι μέσω του «μαυρόασπρου», της σύγχυσης δηλαδή στους αφελείς απαίδευτους τυφλούς πιστούς τους, να «δικαιώνουν» την ύπαρξη τους….

Μετά παρέλευση δυο χιλιάδων χρόνων, οι ηγέτες των θρησκευτικών δογμάτων, ακόμα δεν συμφώνησαν μεταξύ τους στην ερμηνεία των γραφών και του ευαγγελίου, με τραγικά αποτελέσματα στην μεταξύ τους αντιπαράθεση για τους λαούς που εκπροσωπούν.



Αντί οι «άγιες» αυτές γραφές να δώσουν την ποθητή ειρήνη και ευημερία στους λαούς,( μιας και τις θέλουν να είναι θεόπνευστες ), αποτέλεσαν τελικά την πηγή του κακού και των συμφορών όλης της ανθρωπότητας ιδιαίτερα για τους τελευταίους 18 αιώνες..

Από τότε δηλαδή που τα ιερατεία, έμμεσα η άμεσα απέκτησαν εκτός της επιρροής που ασκούσαν μέχρι τότε στην πολιτική εξουσία και την ουσιαστική απ’ τη μεριά τους. Οι «κόντρες» μεταξύ των, αρχίζουν αμέσως με την καθιέρωση των προνομίων τους και για τη μοιρασιά τους. Τα συμφέροντα τους έγιναν και έμειναν αφορμή αιώνιας αντιπαράθεσης, διαστρέβλωσης και πολεμικής της ίδιας της υποκριτικής πίστης τους περί «αγάπης, συγνώμης….»κλπ. Ο ένας ξεφωνίζει τον άλλο αιρετικό, εφευρίσκοντας δήθεν «διαφορές» ερμηνείας των «Ιερών γραφών», για να τον υποτιμήσει στην αντίληψη του τυφλού πιστού του. Δεν λένε κουβέντα ανοικτά για την «ταμπακέρα» της εξουσίας και των ιδίων συμφερόντων τους.



Όταν οι κοινωνικές συνθήκες που αφορούν κυρίως το βιοτικό -οικονομικό – εθνικό επίπεδο δεν είναι σταθερές, ίσες και ταυτόχρονες στους ομόθρησκους διαφορετικούς λαούς, η προσαρμογή των ηθικών αρχών και αξίων στα νέα δεδομένα, δεν συμβαδίζουν. Το αποτέλεσμα της ανισότητας αυτής μεταξύ του ευημερούντος λαού και του φτωχού ανασφαλούς ομόθρησκου, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες αντιθέσεις στις ηθικές αξίες και αρχές. Ο πλούσιος δημιουργεί νέες και ο φτωχός επικαλείται την παράδοση…. προκειμένου να υπερασπιστεί την «ορθότητα» της πίστης.



Αν οι γραφές είναι τόσο δυσκολονόητες στην ερμηνεία τους ακόμα και για τους «ειδικούς» θεολόγους που διαφωνούν μεταξύ τους, τι νόημα έχουν αλήθεια στην κατανόηση τους για τους απλούς ανθρώπους που υποτίθεται ότι απευθύνονται; Έχει λογική ο Θεός να επιλέγει μόνο μερικούς «φωτισμένους» ιεροκήρυκες να διδάξουν τον Λόγο Του, όταν κι’ αυτοί μεταξύ τους διαφωνούν και αναθεματίζουν αλλήλους ως αιρετικούς;



Αν οι συγγραφείς των γραφών έδωσαν κατά λέξη στα γραπτά τους το Θεϊκό «πρόσταγμα», τότε η Αυτός τα έδωσε έτσι ακατανόητα για να μας φέρει σε σύγχυση και σύγκρουση μεταξύ μας, η αυτοί έκαναν «λάθος» η «λάθη» εσκεμμένα, εκφράζοντας ίδια συμφέροντα μέσω του «διαφορετικού» Θεού των.

Ενός Θεού εβραϊκής έμπνευσης και καταγωγής σε τρεις βασικές εκδοχές: Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός, με τις δεκάδες των αιρέσεων τους, που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να διχάζουν και να φανατίζουν τους αδαείς πιστούς τους.



Με ψυχρή λογική, η ανθρωπότητα οδηγούμενη τελικά από τους «επί Γης εκπροσώπους του Θεού η των Θεών», μόνο συμφορές γνώρισε. Τι άλλο προσέφεραν στους ανθρώπους εκτός της προσδοκίας «δεύτερης» ευκαιρίας στον «Παράδεισο», της «αγιοσύνης» και της διχαστικής μισαλλοδοξίας; Μήπως θα ήταν καλύτερα να γίνουμε εμείς οι Θεοί του εαυτού μας και του κόσμου, επί των δεδομένων πραγματικών προβλημάτων που αφορούν την ζωή μας και ζητούν λύσεις, έξω από ιδεοληπτικές θέσεις;



Η ιδέα αν δεν λειτουργεί στη λογική – επιστημονική ερμηνεία, έρευνα, εφαρμογή των πραγμάτων, έχοντας βάση και στόχο την ουτοπία του επιθυμητού η του ανεπιθύμητου, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματικότητα που εκ των πραγμάτων είμαστε υποχρεωμένοι να βιώνουμε. Δεν προσφέρει παρά το παραμύθι μιας πλασματικής - εικονικής πραγματικότητας που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε προσδοκίες «παραδείσων και θαυμάτων». Ασυνείδητα υποτιμούμε το «εγώ» μας, αγνοώντας τις ουσιαστικές και μεγάλες δυνατότητες της φυσικής μας υπόστασης, γινόμαστε περισσότερο ανασφαλείς και μοιρολάτρες της μιας και μοναδικής ζωή μας έναντι κάποιας άλλης, «υπαρκτής» στις μεταφυσικές αρρωστημένες ανησυχίες μας.



Υποτασσόμαστε στην «μοίρα» μας, «ζώντας» μόνο με όνειρα και φρούδες ελπίδες...... Κανείς δεν μας λέει πόσο δυνατοί γινόμαστε αν και όταν έχουμε αποβάλει απ’ το «είναι» μας, τις απατηλές προσδοκίες. Κανείς δεν μας διδάσκει την αυτοπεποίθηση κι’ αυτοσεβασμό που πρέπει να έχουμε για να πετύχουμε τα μέγιστα στη ζωή μας.

Μας θέλουν σκυφτούς, μετριόφρονες, υπάκουους, άβουλους χωρίς αντιρρήσεις στα κελεύσματα τους και χωρίς ανησυχίες για την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων που επικαλούνται ότι πρεσβεύουν με τα γελοία δόγματα τους. Μένουμε επαναπαυμένοι στις «αλήθειες» τους, στις παραδόσεις αιώνων στασιμότητας, στο σκοτάδι της γνώσης και έρευνας.



Όταν τελικά γίνουμε έτσι που μας θέλουν, τότε «αγιάζουμε»… Προβατάκια δηλαδή, με ηγέτη τον «εξουσιοδοτημένο απ’ τον Θεό σοφό ρασοφόρο η μη τσοπάνο» μας ....

Τον τίτλο του «επιστήμονα » καπηλεύονται, εκτός των θεολόγων και οι αστρολόγοι, που δεν έχουν καμία σχέση με τους αστρονόμους φυσικούς επιστήμονες για να δώσουν κύρος στο επάγγελμα τους. Με δεδομένη την αφέλεια του κόσμου, των τυφλών πιστών και των αγραμμάτων γενικώς, η ποικιλόμορφη εκμετάλλευση και κοροϊδία, αποκομίζει τεράστια οικονομικά οφέλη, «χαϊδεύοντας» τις συναισθηματικές προσδοκίες των «κατατρεγμένων». Όλοι αυτοί οι «κύριοι» και «κυρίες» αστρολόγοι στο σύνολο τους, αμόρφωτοι κι αγράμματοι, καταφέρνουν να πείθουν διότι υπόσχονται και λένε ότι θέλουν να ακούσουν οι αφελείς πελάτες τους που είναι έτοιμοι «πνευματικά» στην τυφλή πίστη τους, να δεχθούν οτιδήποτε κολακεύει και ενισχύει τις προσδοκίες τους….



Η διάκριση κάποιου σε επί μέρους επιστημονική προώθηση της γνώσης η και άλλων δραστηριοτήτων που αναβαθμίζουν τη ζωή μας, δεν τον καταξιώνει αναγκαστικά και στον χώρο των πληροφορημένων περί ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων γενικώς. Ένας τέτοιος άνθρωπος, αξιέπαινος για τη δουλειά και την πρόσφορα του στην τοπική, εθνική η παγκόσμια κοινότητα, αν είναι ανεπαρκής στην επιστημονική φιλοσοφική θεώρηση της ζωής και του σύμπαντος, με θέσεις και απόψεις μεταφυσικής ανησυχίας, τον καθιστά επιεικώς κρινόμενο «μονόφθαλμο στους τυφλούς».



Γίνεται επικίνδυνος αν ταυτόχρονα είναι δάσκαλος η πρότυπο επιχειρηματολογίας και μίμησης από τους «μαθητές» του, που θα αναπαράγουν απ’ τη μεριά τους προς άλλους ότι έμαθαν απ’ αυτόν. Ο μέσος άνθρωπος (και όχι μόνο), ασυνείδητα γίνεται παθητικός ακροατής - τηλεθεατής των «μέσων μαζικής ενημέρωσης» και διαπαιδαγωγείται σε αντιλήψεις που διαιωνίζουν τον μεσαίωνα. Κυρίως μέσω τηλεόρασης, το «βήμα λόγου» δίνεται αβασάνιστα στον κάθε άσχετο της επιστημονικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ, «χάριν δημοκρατικής ελεύθερης τηλεόρασης» και «μεγάλης ακροαματικότητας» που γεμίζει το ταμείο του καναλάρχη.

Ακούγονται και προβάλλονται ως «ειδικοί επιστήμονες», άτομα σκοταδιστικών αντιλήψεων και θέσεων (θεολόγοι, αστρολόγοι, πολιτικοί κλπ.), χωρίς ταυτόχρονα αντίστοιχο αντίλογο περί του αντιθέτου, από αντικειμενικά επιστημονικές θέσεις μη αμφισβητούμενες για το θέμα.



Την σύγχυση της μέσης αντίληψης που επικρατεί για την έννοια και την διαφορά, μεταξύ της επιστήμης και του τσαρλατανισμού, δεν την ξεσκεπάζουν ούτε την «φωτίζουν». Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο τις περισσότερες φορές, όταν προσπαθούν να «παντρέψουν» η να συμβιβάσουν με αερολογίες και ηλιθιότητες τα ασυμβίβαστα.

Η πλειοψηφία των απαίδευτων αφελών τηλεθεατών μόνο αυτούς καταλαβαίνει στην απλούστευση των γελοίων απαντήσεων τους στα ερωτήματα που καλούνται να τοποθετηθούν. Παρατηρούμε καθημερινώς τέτοιου είδους φαινόμενα, που δυστυχώς προβάλλονται μέσω τηλεόρασης χάριν οικονομικών και όχι μόνο σκοπιμοτήτων. Είναι τόσο οφθαλμοφανής η μεθοδευμένη προσπάθεια διαιώνισης της υποκουλτούρας για τους πολλούς, που για τον οποιονδήποτε στοιχειωδώς λογικά σκεπτόμενο, θα προκαλούσε εμετική διάθεση αν έδινε σημασία, η και γέλιο μέχρις δακρύων από το κωμικοτραγικό της όλης παρουσίασης.



Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι κινηματογραφικά σενάρια μυστηριακών μεταφυσικών υποθέσεων που αναφέρονται σε Θεούς, διαβόλους, βρικόλακες, μάγους και εξωγήινους, βρίσκουν μεγάλη απήχηση στην πλειοψηφία των ανθρώπων; Σίγουρα ΟΧΙ. Είναι συνταγή σίγουρης οικονομικής επένδυσης του παραγωγού, που γνωρίζει πολύ καλά το μέγεθος της αφέλειας του κόσμου που θα γεμίσει τις αίθουσες και το ταμείο του. Γνωρίζει επίσης ότι η δουλειά του βρίσκει συμμάχους όλα τα Ιερατεία και πολλές πολιτικές εξουσίες που ενισχύονται οικονομικά απ’ αυτόν.



Το να κολακεύεις τον αμόρφωτο ενισχύοντας έμμεσα την τυφλή πίστη του, επιβεβαιώνοντας τον σ’ αυτά που τον έκαναν να πιστεύει είναι στρατηγική διαιώνισης της εκμετάλλευσης του. Η «τυφλή πίστη» είναι το πρώτο μάθημα που περνούμε στη ζωή μας. Η «κουλτούρα» της είναι άμεσα εξαρτημένη του τόπου και χρόνου γέννησης μας, και αποτελεί ισχυρότατο στοιχείο καθορισμού του «εγώ» και της αντίληψης μας, για οτιδήποτε μπορεί να μας αφορά άμεσα η έμμεσα, είτε αντιλαμβανόμαστε τον μύθο είτε όχι.



Μας κάνουν «πιστούς»της δικής τους εικονικής πραγματικότητας, πριν ακόμα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε την ύπαρξη μας και τον κόσμο γύρο μας, πριν δημιουργήσουμε ουσιαστικές πνευματικές άμυνες κι’ αντικειμενικές γνώσεις η εμπειρίες. Η πνευματική υποδομή μας, στηρίζεται κυρίως στις παραδόσεις, από παιδεία που μας προσφέρεται ως μέσον διαμόρφωσης του «εγώ» μας και που περιέχει τους παραπάνω όρους και αξίες, σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Αποτελούν δηλαδή τη βάση λειτουργίας δεδομένων του εγκεφάλου και ορίζουν καθοριστικά την συμπεριφορά και τις αντιλήψεις μας για όλα όσα αφορούν τη ζωή μας.



Ο «Παράδεισος» και η «Κόλαση», ο «Αδάμ με την Εύα», όπως κι’ αν τους ερμηνεύει η φαντάζεται ο καθένας, διδάσκονται και καταγράφονται στην συνείδηση μας σε ηλικία παιδικής αφέλειας. Της πρώτης συνειδητής επαφής μας με τον κόσμο γύρο μας και του σχολείου που φροντίζει γι’ αυτά… Τα παραμύθια αυτά, καθώς και τα επόμενα που ακολουθούν για ολόκληρη τη ζωή μας, αποτελούν τα θεμέλια δόμησης της αντίληψης μας. Όλο αυτό το «οικοδόμημα» αντίληψης των πραγμάτων, δεν γκρεμίζεται ούτε αναδομείται εύκολα απ’ τον καθένα χωρίς γνώσεις αντικειμενικές, χωρίς έντονο προβληματισμό και τέλος χωρίς τον αναπόφευκτο ψυχολογικό τραυματισμό.



Είναι τόσο παλιά η προγραμματισμένη χειραγώγηση των ανθρώπων στους μύθους δόμησης της αντίληψης , όσο υπάρχουμε ως όντα σε οργανωμένες κοινωνίες. Οι κάθε λογής εξουσιαστές, μας τάζουν η μας επιβάλλουν με τον τρόπο τους, να υπακούμε, να ελπίζουμε και να προσδοκούμε τα αντικειμενικά αδύνατα και ανέφικτα στη ζωή μας, παραπέμποντας μας στα «δύσκολα» στη «μεταθανάτια ευτυχία», του παραδείσου….



Τα τελευταία χρόνια, μας προέκυψε αρχιεπίσκοπος νοοτροπίας εποχής Βυζαντινών μεγαλείων του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Ο άνθρωπος αυτός, με τις συχνές εμφανίσεις του σε τηλεοπτικές εκπομπές κάνει δηλώσεις για όλους και για όλα, απευθυνόμενος, όχι τόσο στους τυφλούς πιστούς του, (αυτούς τους «έχει» σίγουρους στο «τσεπάκι» ποικιλοτρόπως έτσι κι’ αλλιώς), αλλά κυρίως προς την πολιτική εξουσία στην οποία δηλώνει «παρόν» για συγκυβέρνηση… Εκβιάζει έμμεσα και άμεσα, γνωρίζοντας την δύναμη που του δίνουν όλοι αυτοί οι τυφλοί πιστοί του, να πιέζει τους πολιτικούς ηγέτες, διαχωρίζοντας τους σε «πιστούς» και «άπιστους» σε «καλούς» και «κακούς».



Σ’ όλους τους παραπάνω συμπεριλαμβάνονται και πολιτικοί που τον «γλύφουν» προκείμενου να έχουν την εύνοια του και επομένως τις ψήφους των οπαδών του. Με «όπλο» τον όχλο των τριών εκατομμυρίων υπογραφών που τάχθηκαν εναντίον της έκδοση ταυτοτήτων χωρίς το θρήσκευμα, εκβιάζει με «δημοκρατική λογική πλειοψηφίας». Ξεχνάει όμως ταυτόχρονα ότι αυτό που πρεσβεύει απ’ τη θέση που κατέχει ως συνεχιστής της παράδοσης, δεν είχε ούτε έχει καμία σχέση με την έννοια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.



Η δημοκρατία συνεπάγεται ελευθερία έκφρασης, σκέψης και αμφισβήτησης με επιχειρήματα που να τεκμηριώνουν τον αντίλογο. Πότε και που στην ιστορία λειτούργησαν τα Ιερατεία δημοκρατικά; Ποτέ ! Τι απ’ όλα αυτά τα στοιχεία περί δημοκρατικής συνείδησης και συμπεριφοράς του λαϊκού η ακόμα κι’ εκείνου του απλού αφελή καλοπροαίρετου παπά έχει να παρουσιάσει το δόγμα των ιεραρχών στην ιστορική πορεία δόμησης του ιερατείου των; Λειτούργησε άραγε ποτέ με δημοκρατικές αντιλήψεις και διαδικασίες για τους λαϊκούς και τους ιεράρχες η εμπαικτικά και επιλεκτικά τις χρησιμοποιεί όταν και αν βολεύει τον επιδιωκόμενο σκοπό τους ;



Οι κάθε είδους δολοπλοκίες και μαχαιρώματα για εξουσιαστική αναρρίχηση των «άγιων πατέρων» έβρισκαν και βρίσκουν έδαφος δράσης σε όλη την ιστορία των απανταχού ρασοφόρων. Αν τα δούμε ένα- ένα τα «δημοκρατικά» στοιχεία των πράξεων τους κάθε άλλο παρά από δημοκρατική κουλτούρα διέπονται, αφού πρώτοι αυτοί πολέμησαν το πνεύμα του Ελληνισμού που την γέννησε.....

Ο ευτραφής καιροσκόπος φιλόδοξος πολιτικάντης, λαϊκιστής , «υπερελληνορθόδοξος», βασιλόφρων, «ελληναράς», ακροδεξιός, επιχειρηματίας, καναλάρχης, εκδότης και δημοσιογράφος, σπεύδει ως νέος σταυροφόρος «προστάτης» του «ελληνοχριστιανισμού», να δημιουργήσει πολιτικό κόμμα. Ποντάρει στην ψήφο των «καλών τυφλών πιστών ελληνορθόδοξων και φανατικών Υπερελλήνων », παίρνοντας ασφαλώς και την «ευλογία» του ιερατείου…



Ο κύριος αυτός γνωρίζει άριστα την ψυχοσύνθεση αυτών των αδαών αφελών φανατικών που τον χειροκροτούν, όλων αυτών που δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα ιστορικά για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι χριστιανοί για να επιβάλλουν τη θέση τους ενάντια του Ελληνισμού.

Ούτε πολύ περισσότερο για τις κάθετα αντικρουόμενες διαφορές του πνεύματος παιδείας που εκφράζει ο Ελληνισμός και ο Εβραϊκός Χριστιανισμός. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ για παράδειγμα, δεν μπορεί και δεν γίνεται να υπάρξει στο πνεύμα της «Αυθεντίας» που εκφράζουν οι Θρησκείες μέσω των θεόθεν «φωτισμένων άγιων πατέρων». Είναι από θέση και φύση αντίθετη αυτού του πνεύματος, διότι στη δημοκρατία υπάρχει και η αμφισβήτηση, ο αντίλογος που χρειάζεται τεκμηριωμένο λόγο για να πάψει να υπάρχει. Τα ιερατεία και οι εκπρόσωποι τους, τύποις αποδέχονται τον δημοκρατικό αντίλογο, γι’ αυτό και είναι υμνητές μοναρχικών καθεστώτων, βασιλιάδων ,αυτοκρατόρων, δικτατόρων , φεουδαρχών κλπ.



Καθεστώτων δηλαδή που δεν επιτρέπουν την αμφισβήτηση ,την δημοκρατική συνείδηση και ανάλογης συμπεριφοράς του ενεργού στα κοινά πολίτη. Ο νέος αρχιεπίσκοπος δέσμιος του παρελθόντος σε απόψεις, αντιλήψεις και νοσταλγός της παντοδυναμίας των αντίστοιχων βυζαντινών προκατόχων του, θέλει να έχει ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, όπως ήταν τα πράγματα δηλαδή και στον μεσαίωνα.... Μπορεί θαυμάσια να παίζει τον ρόλο του, αφού γνωρίζει ότι ποντάροντας στον συναισθηματικό παράγοντα των οπαδών του μπορεί να τους ξεσηκώνει κατά βούληση. Οι τυφλοί πιστοί που τον ακολουθούν γίνονται εργαλεία πίεσης των πολιτικών, που τον προσκυνούν προκειμένου να μην χάσουν ψήφους απ’ τη δεξαμενή των αφελών....



Αφελών, όχι κουτών ανθρώπων που βιωματικά λόγω παράδοσης και παιδείας λειτουργούν κυρίως συναισθηματικά στις αντιλήψεις τους. Σ’ αυτό το στοιχείο ποντάρει ο κύριος αρχιεπίσκοπος και οι συν αυτόν ιεράρχες. Το να εκφράζεται «ελεύθερα» κάποιος, όταν δεν θίγει τα «ιερά και όσια διδάγματα» άρα και τους εκπροσώπους αυτών η την εξουσία τους, τον αφήνουμε να λέει ότι θέλει ..... Το να σκέπτεται ελεύθερα (χρειάζονται γνώσεις που δεν τις έχει λόγω παιδείας αποπροσανατολισμού απ’ την αλήθεια) άρα ακίνδυνος κι’ άσε τον να φαντάζεται ότι θέλει, αρκεί να μην μας αγνοήσει όταν τον χρειαστούμε..



Το να αμφισβητήσει αυτά που του διδάξαμε ως ορθά, δεν μπορεί να το κάνει γιατί δεν έχει επιχειρήματα αντίλογου, αφού απλούστατα είναι απαίδευτος η ημιμαθής της επιστημονικής λογικής. Αν σε εξαιρετική περίπτωση υπάρξει κάποιος πραγματικός «εχθρός» μας, τον αφορίζουμε, τον εξοστρακίζουμε τον χλευάζουμε ως γραφικό η τον ρίχνουμε στην πυρά .....



Έδωσε άφεση της «αμαρτίας» υποψήφιου υπερνομάρχη της Αθήνας που τόλμησε και τον αποκάλεσε με το κοσμικό του επίθετο, όταν αυτός είχε πάρει θέση ενάντια για τις ταυτότητες, και αφού τον ανάγκασαν κομματικά να ζητήσει συγνώμη... Προηγουμένως ο «παναγιότατος» σε ομιλία του είχε καταφερθεί εναντίον της υποψηφιότητας του εκλεκτού της μέσο - δεξιάς παράταξης στους τυφλούς πιστούς του, με προτροπή τους να υποστηρίξουν τον ακροδεξιό αντίπαλο καναλάρχη δημοσιογράφο κλπ.... Μετά τη δημόσια συγνώμη (έτσι για τα μάτια του κοσμάκη) η «μεγαλοψυχία» (sic) των ιεραρχών τα «μάζεψε», μην κατηγορηθεί για μια φορά ακόμα ως συνεργάτης των ακροδεξιών θέσεων, του πραγματικού στην ουσία εκφραστή τους.



Για τον κύριο αρχιεπίσκοπο και τους ομοίους του παγκοσμίως, ο χειρότερος εχθρός τους ήταν είναι και θα είναι ο σκεπτόμενος άνθρωπος. Ο επιστημονικά μορφωμένος και καλλιεργημένος στη αντικειμενική γνώση των πραγμάτων, και πολέμιος κάθε μορφής ψέματος η υποκρισίας. Στους συχνούς προβαλλόμενους μέσω TV «πύρινους λόγους» κατήχησης του προς τους τυφλούς πιστούς, με ύφος πρωτοκλασάτου ηθοποιού σε ρόλο παντογνώστη αλάθητου ηγέτη, καταφέρεται ενάντια των επί της Γης «αντίχριστων κουλτουριάρηδων ευρωπαίων »(sic) η των «ορατών και αόρατων κινδύνων» που «απειλούν μονίμως και για αιώνες τώρα την ορθοδοξία».



Το σύνθημα που πριν χίλια χρόνια συσπείρωνε τους πιστούς να πολεμήσουν τους «άπιστους» αλλόθρησκους εχθρούς του Βυζαντίου επαναλαμβάνεται συνεχώς από τότε. Ταυτόχρονα δε και ανελλιπώς πάντα τα απαραίτητα δάκρυα για εντυπωσιασμό του ευαίσθητου σ’ αυτά ακροατηρίου του. Υποκρισία η ηλιθιότητα απ’ τη μεριά του; Το πρώτο ασφαλώς. Είναι πανέξυπνος για να του δώσουμε την δεύτερη ιδιότητα. Είναι πανάξιος της θέσης του, γιατί μπορεί και τολμάει χωρίς αιδώ να αυτοχαρακτηρίζεται δημοσίως από τηλεοράσεως πληρεξούσιος του Θεού......



Πόσοι άραγε από το ακροατήριο των κηρυγμάτων του, γνωρίζουν την έννοια του κουλτουριάρη που χλευάζει, του ανθρώπου της ορθολογικής Ελληνικής σκέψης, του επιστημονικού πνεύματος, της αντικειμενικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ; Ακόμα κι’ αν υπάρχουν μερικοί, δεν μπορούν να εκφραστούν στο χώρο της εκκλησίας ελευθέρα, μιας και ο άμβωνας ήταν και είναι βήμα μονόλογου της «αυθεντίας» του ρασοφόρου παντογνώστη εξουσιαστή και «δημοκράτη» κατά περίπτωση εβραίο-αρχιεπισκόπου.



Το ελεύθερο βήμα λόγου και αμφισβήτησης, ανήκει μόνο στους «ειδωλολάτρες» εφευρέτες του. Στους Έλληνες......

Οι ελάχιστοι του συνόλου των ιεραρχών που αντιδρούν στα λόγια και έργα του, ελάχιστα έως καθόλου διαφοροποιούν την γενικότερη εικόνα σήψης και υποκρισίας της ιερατικής συντηρητικής αντίληψης. Υποκρισία και σκοπιμότητα χάριν ιδίων συμφερόντων και εμπαιγμός των αφελών πιστών που τυφλά και απαίδευτα ακολουθούν. Κελεύσματα και νοσταλγίες Βυζαντινών μεγαλείων και προτύπων χρήσης της εξουσίας, όπου η επιλογή των Αυτοκρατόρων έπρεπε να έχει τη σύμφωνη γνώμη του Πατριαρχείου και αντίστροφα.



Επιστροφή στον μεσαίωνα λοιπόν διότι αυτό συμφέρει πολύπλευρα τους «αγίους» της εκκλησίας των ορθοδόξων χριστιανών. «Τα καλά και ίδια συμφέροντα». Αυτά ζήτησε ο Χριστός από τους «εκπροσώπους» του; Τους ζήτησε να ιεραρχήσουν εαυτούς και αλλήλους στις οικονομικές απολαβές τους ανάλογες του αξιώματος τους, που να προέρχονται απ’ την πολύπλευρη εκμετάλλευση των πιστών και να παίζουν ρόλο πολιτικών; Τους ζήτησε τέλος να δημιουργούν αντιπαλότητες μεταξύ των, χάριν ιδίων συμφερόντων με επιμέρους «γιάφκες»; Τίποτα απ’ όλα αυτά ασφαλώς, αλλά στην αντίληψη των τυφλών πιστών, οι κύριοι «εκπρόσωποι» του Χριστού Θεού είναι τουλάχιστον άγιοι......



Η υποκρισία περισσεύει κι’ όμως ο κόσμος των πιστών δεν είναι σε θέση να την αντιληφθεί, μιας και είναι γαλουχημένος συνειδησιακά, με κύριο γνώμονα την «τυφλή πίστη» και το συναίσθημα, που με απλά λόγια σημαίνει ευνουχισμό λειτουργίας του εγκέφαλου στην διερεύνηση και επεξεργασία των πληροφοριών για υπεύθυνη τεκμηρίωση λόγων η έργων. Η συστηματική και προγραμματισμένη προσπάθεια δημιουργίας ανεγκέφαλων, μη σκεπτόμενων ατόμων, είναι γεγονός που το αντιλαμβανόμαστε καθημερινά από εκδηλώσεις σ’ όλο το φάσμα δραστηριοτήτων μας . Διδαχτήκαμε να χρησιμοποιούμε το συναίσθημα για την αντίληψη της ζωής της κοινωνίας και του σύμπαντος και ελάχιστα την λογική της επιστημονικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ.



Το συναίσθημα όμως, δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα η την αλήθεια των πραγμάτων. Έχει κυρίως υποκειμενική βάση με ο,τι αυτό συνεπάγεται . Σ’ ΑΥΤΟ ποντάρει ο κύριος αρχιεπίσκοπος με τα συχνά «δάκρυα» η τα αστειάκια του ενώπιον των πιστών του. Γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ διαιώνισης των τυφλών πιστών, εξαρτάται απ’ την έγκαιρη γαλούχηση των νέων παιδιών, όπου δεν έχουν γνωσιολογικές άμυνες αντίδρασης των κηρυγμάτων του, στην υποκρισία και στο ψέμα.



Χωρίς δυνατότητα αντίλογου από θέση ισχύος σε άμβωνες και δημοτικά σχολεία, με ύφος καλοκάγαθου παππούλη συμβουλάτορα με «σύγχρονα» λεκτικά σχήματα επικοινωνίας του τύπου «σε πάω» «με πας» για να δείχνει « in », οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο δόγμα του «πίστευε και μη ερεύνα».

Με μεθοδευμένη στρατηγική τυφλής αποδοχής των κηρυγμάτων απ’ τη νεολαία, οι ιεράρχες χρησιμοποιούν όλα τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας. Δημιουργούν συγκροτήματα μουσικής ροκ, έγκλειστων αναξιοπαθούντων νεαρών ρασοφόρων μοναχών, παίρνουν μέρος σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις - δίπλα και πρώτη θέση μαζί με τους πολιτικούς παράγοντες της εξουσίας - δηλώνοντας έτσι καθαρά το ρόλο που θέλουν να έχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι.



Στηρίζουν με όλα τα μέσα το προσοδοφόρο επάγγελμα και τον μισθό που τους δίνει ο κρατικός προϋπολογισμός, αλληλομαχαιρώνονται για το ατομικό τους συμφέρον, δημιουργούν κλίκες μεταξύ τους, ιδρύουν εταιρείες εκμετάλλευσης της περιούσιας που οι τυφλοί πιστοί τους χάρισαν και τέλος, παίζουν και Χρηματιστήριο.......Καλά κάνουν θα πει ο λογικά σκεπτόμενος επιχειρηματικά παρατηρητής..... Επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι. «Τα καλά και συμφέροντα» θα κοιτάξουν τι άλλο; Το ερώτημα όμως που τους καεί, αφορά αν και πόσο οι δραστηριότητες τους αυτές είναι γραμμένες στο Ευαγγέλιο που προσκυνούν, πιστεύουν και διδάσκουν στα «νήπια».... όλων των ηλικιών.



Οι θεωρητικά «αψεγάδιαστοι» ρασοφόροι, στα μάτια των τυφλών πιστών, άνθρωποι ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ,- επίσημα τουλάχιστον -, γαλουχημένοι απ’ τα νηπιακά η εφηβικά τους χρόνια στα εξωκοσμικά κέντρα, από δασκάλους ανάλογου επιπέδου άγνοιας της πραγματικότητας, θέλουν και έχουν ελεύθερο βήμα λόγου και γνώμης για όλα .....Μιλάνε για τις ανθρώπινες σχέσεις και τον έρωτα η τις επιστημονικές εφαρμογές κι’ ανακαλύψεις, ως ειδικοί..... Γνωρίζουν από ξόρκια δαιμονισμένων η αγιασμάτων, «μαγικών φίλτρων» κλπ.. Έχουν «απαντήσεις» για όλους και για όλα ..... ω του Θαύματος.



Προσπαθούν να παίξουν ρόλο σοφού διδασκάλου,- ρόλο που έπαιζαν χιλιετίες ως μόνοι «γνώστες» των πραγμάτων - αφού η καθολική αγραμματοσύνη του κόσμου ήταν δεδομένη και επομένως ανύπαρκτος αντίλογος στα δόγματα τους. Έχουν παιδεία θεοκρατικής παλαιό εβραϊκής αντίληψης των πραγμάτων, όπου οι γραμματείς και φαρισαίοι δέσποζαν στους λαϊκούς αγράμματους κτηνοτρόφους, αγρότες και δούλους. Με δόγμα τη βίβλο, οι «σοφοί» πατέρες των εβραϊκών ιερατείων, μοίραζαν ελπίδες λύτρωσης στον μόνιμα σχεδόν ταλαιπωρημένο λαό τους, όπου σπάνια ιστορικά δεν ήσαν υπόδουλοι κάποιου μεγάλου κατακτητή .



Ένας λαός, που στη μακραίωνη ιστορία του, έζησε με την θεοκρατική εξουσία του Ιερατείου των Φαρισαίων και Γραμματέων μέχρις ότου τους «έκραξε» ξεσκεπάζοντας τους ο Ιησούς, χαρακτηρίζοντας τους υποκριτές , καλοπερασάκηδες στην εκμετάλλευση των αφελών αγράμματων πιστών τους, για να τον καταδώσουν και σταυρώσουν στη συνέχεια. Ο λαός των Ιουδαίων με την καθοδήγηση των «άγιων πατέρων» τους, από σύστασης τους ως ομόθρησκη κοινωνική και κρατική οντότητα, είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στον ερχομό του «σωτήρα» λυτρωτή και τιμωρού Θεού, που απ’ τις «γραφές», τους όριζε ως «διαλεχτούς» του.



Αυτή η ρατσιστική αντίληψη, όχι μόνο δεν ενοχλούσε αλλά έδινε υπερηφάνεια, κουράγιο και υπομονή στο λαό του Ισραήλ.

Το Ιερατείο τους κατά κανόνα, κρυφός συνεργάτης των εκάστοτε καταχτητών Αιγυπτίων, Περσών, Ελλήνων, Ρωμαίων κλπ. κατέδιδε στις κατοχικές αρχές κάθε επαναστατική κίνηση του λαού και τους ηγέτες της.. Δεν ήθελαν να ρισκάρουν η να χάσουν τα «κεκτημένα» προνόμια της εξουσίας τους και να διαψεύσουν έτσι ταυτόχρονα την διδασκαλία τους ότι μόνο ο ερχομός του «Σωτήρα Θεού» ήταν η λύση του προβλήματος ελευθέριας των Ισραηλιτών. ( Το ίδιο σενάριο προδοσίας των λαϊκών εξεγέρσεων απ’ τη μεριά των Ιερατείων, επαναλαμβάνεται για αιώνες στη συνέχεια. Έτσι έπραξε και το δικό μας Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης πριν και κατά την επανάσταση του 1821).



Το «καλό» και το «κακό», το «ηθικό» και το «ανήθικο», είναι έννοιες και κανόνες ορισμού της συμπεριφοράς του ατόμου μέσα στην κοινωνία, εξαρτώμενες πάντα απ’ τις επικρατούσες αντιλήψεις της, σε συνάρτηση κυρίως των οικονομικών συνθηκών και της κουλτούρας που βιώνει. Είναι έννοιες «λάστιχο» στην πραγματικότητα ακολουθώντας τις εξελίξεις των εκάστοτε κοινωνικών δομών. Το ίδιο «λάστιχο», είναι και η «κοινή γνώμη» που εύκολα μπορείς να την παρασύρεις απ’ τη θέση του ηγέτη, αν έχεις αρκετό υποκριτικό ταλέντο....



Ο χαρακτηρισμός της σεξουαλικής επαφής ως «αμαρτίας» πριν το γάμο, και της «ανηθικότητας» του γυμνού ανθρώπινου σώματος, έχει ρίζες τους εμπνευστές της εβραϊκής μυθολογίας της παλαιάς διαθήκης, όπου τα ήθη τα έθιμα και οι κοινωνικές συνθήκες του τόπου τους στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ιστορίας τους, επέβαλαν ως Θεόπεμπτες επιταγές στον λαό. Ο έρωτας όμως, είναι κύριο στοιχείο συνεύρεσης των δυο φύλλων στη διαιώνιση των ειδών. Είναι νόμος φυσικός που κανένα ταμπού θρησκευτικού χαραχτήρα η άλλου δόγματος δεν μπορεί να το σταματήσει



Το δεδομένο αυτό που εξακολουθούν να υπερασπίζονται με όλους το τόνους ακόμα και σήμερα οι ρασοφόροι, αντιβαίνει την ίδια τους την πίστη περί δημιουργίας της ζωής απ’ το Θεό, που δεν περιόρισε την σεξουαλικότητα των δυο φύλλων στην εφάπαξ συνεύρεση τους προς τεκνοποίηση αλλά αντίθετα την προσέφερε ως λειτουργία του σώματος απ’ τη νηπιακή ηλικία. Γεγονός που δεν αφορά το ανθρώπινο και μόνο είδος. Αφορά γενικώς την αναπαραγωγική διαδικασία όλων των ειδών όπου η σωματική έλξη δεν έχει περιορισμούς όταν η ίδια η φύση την επιβάλει.



Η «ευλογία» της σεξουαλικής συνεύρεσης μετά τον γάμο δεν απαντά στην ερώτηση της φυσιολογικής λειτουργίας και ανάγκης του σώματος σ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της ζωής. Η πνευματική καταστολή – υποταγή της σεξουαλικότητας, της τροφής, της δίψας, του αυτόβασανισμού, των έγκλειστων στα μοναστήρια ρασοφόρων, ερμηνεύονται λογικά, μόνο για αρρωστημένα μυαλά αφού εναντιώνονται στη ίδια τη φύση τους. Η αυθυποβολή τους είναι τέτοια που οι «θυσίες» τους κρίνονται απαραίτητες και αναγκαίες για το «πλησίασμα» του Θεού. Αρνητές της αντικειμενικής ΖΩΗΣ, προσδοκώντας μια ΑΛΛΗ μετά θάνατον, επιδιώκοντας την αγιοσύνη τους για να οδεύσουν στους εβραϊκούς παραδείσους. Γίνονται αντικειμενικά με την αυθυποβολή τους, αν όχι ψυχασθενείς, καιροσκόποι υποκριτές έναντι του Θεού που πιστεύουν και των άλλων που δεν βιώνουν τα ίδια μ’ αυτούς. Εκτός κι’ αν μας προτρέπουν να γίνουμε ΟΛΟΙ σαν κι’ αυτούς.... Ένα παγκόσμιο μοναστήρι.....



Ούτε αυτό θέλουν βέβαια, γιατί χρειάζονται τους «λαϊκούς» να υπηρετούν , να υπακούουν και να δουλεύουν γι’ αυτούς ….

Στο μεσαίωνα το είχαν πετύχει σε μεγάλο βαθμό, αφού τα μοναστήρια αποτελούσαν κέντρα όχι μόνο προσευχής αλλά και παραγωγής αγαθών, άρα και πλούτου, εκμεταλλευόμενοι εργασιακά κοινωνικές ομάδες πληθυσμού που κατοικούσαν γύρο απ’ αυτά και προστατεύονταν από ληστρικές η άλλες επιδρομές η συγκρούσεις ηγετικών συμφερόντων. Η διοίκηση αυτών των μοναστηριών, κάθε άλλο παρά την διακηρυγμένη ισότητα του Χριστού αντιπροσώπευε η κάποιες δημοκρατικές αρχές η αξίες είχε να επιδείξει.



Αντίθετα μάλιστα η φεουδαρχική θεοκρατική αντίληψη ότι ο ισχυρός γεννιέται από Θεϊκή βούληση και ο κατατρεγμένος στο δόγμα «καθείς εφ’ ου ετάχθη», περνούσε ως δεδομένο απ’ τους απαίδευτους αφελείς λαϊκούς που προσκυνούσαν κι’ ευγνωμονούσαν για τα ψίχουλα επιβίωσης που τους έδιναν ως αμοιβή για εργασία η άλλες υπηρεσίες τους.Η δουλεία ως καθεστώς εκμετάλλευσης της εργασίας έχει ιστορικές αναφορές απ’ την εποχή των πρώτων ανθρώπινων οικισμών. Τόσο παλιά όσο κι’ ο άνθρωπος δηλαδή. Η Χριστιανική Ευρώπη του μεσαίωνα, ταυτιζόμενη με τα συμφέροντα και την εξουσία Αυτοκρατόρων, Βασιλιάδων, Τσιφλικάδων και μεγαλοαστών, δικαιολογούσε τη δουλεία των μαύρων της Αφρικής με τη θέση πως όλοι αυτοί οι έγχρωμοι δεν ήσαν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα ζώα, δοσμένα απ’ τον Θεό για να υπηρετούν τον εκλεκτό του… λευκό.



Μαύρος, κίτρινος η κόκκινος Χριστός άλλωστε δεν υπήρξε.... Λευκός «κατ’ εικόνα και ομοίωση» ήταν ο Υιός του Θεού και επομένως βάσει των εβραϊκών θρησκευτικών αντιλήψεων περί δημιουργίας, όλα τα υπόλοιπα ζωντανά της Γης έγιναν για εξυπηρέτηση του ανθρώπου πρώτης διαλογής ! Του Λευκού. Τέτοια μηνύματα περνούσαν στους αφελείς πιστούς της «αγάπης και συγνώμης» οι υποκριτές των εξουσιών, μέχρι που στο υποσυνείδητο τους («κοινή γνώμη») καταγράφηκε ως φυσιολογική συμπεριφορά προς τους έγχρωμους.



Σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει στην ουσία της εξαρτημένης εργασίας μέχρι τις μέρες μας, όσον αφορά την εκμετάλλευση της από άλλον η άλλους, για ίδιο όφελος. O «τίτλος» του δούλου, άλλαξε στην πορεία της ιστορίας και έγινε ακουστικά τουλάχιστον «δημοκρατικότερος» ως απλά εργαζόμενος με βασικά δικαιώματα που κέρδισε πάντα με αγώνες και θυσίες. Τίποτα δεν του χαρίστηκε από τους ισχυρούς που υποχρεώνονται σε συμβιβασμούς μόνο και αν δεν μπορούν να έχουν το «πάνω χέρι» κατά ιστορικές συγκυρίες. Με δεδομένο ότι όλοι είμαστε εργαζόμενοι, «έχοντες και μη έχοντες», ισοπεδωτικά στην αντίληψη του αφελούς είμαστε όλοι το ίδιο στο «δημοκρατικό» καθεστώς μας....



Είναι η υποκρισία του μικρού η μεγάλου αφεντικού, ηγέτη προς τον υπήκοο, που αδυνατεί λόγω άγνοιας η περιορισμένων πληροφοριακών δεδομένων να έχει επίγνωση της ψευδαίσθησης του περί ίσων κοινωνικών δικαιωμάτων, ευκαιριών και υποχρεώσεων στην κοινωνία. Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν αφορούν τους πάντες. Αφορούν όμως την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου «βολεμένων» η μη τυφλών πιστών κατά συνείδηση και δήλωση των, αλλά που κι’ αυτοί στην καθημερινότητα τους, λειτουργούν καιροσκοπικά συμφεροντολογικά όταν και άμα τους παίρνει....





Μάξιμος Παχατίρογλου

Εκπαιδευτικός – Μηχανολόγος